aktualia

Wstęp / Pożegnanie
Karolina Staszak
Muszę przyznać, że ostatnie numery „Arteonu” robiło mi się niezwykle ciężko. Nie dlatego, by decyzja o zawieszeniu tytułu była dla mnie niewyobrażalna czy zaskakująca. Właściwie była logiczna. Niektórzy jednak w sytuacjach końca mentalnie zamykają temat o wiele wcześniej, niż jest to dostrzegalne z zewnątrz, i już jedną nogą są gdzieś dalej, a to nie ułatwia pracy. Tak było w moim przypadku. Bez sentymentu? Nie, nie o to chodzi. Ale z absolutnym zrozumieniem, że ta dokładnie formuła wyczerpała się już jakiś czas temu, co nie oznacza, że skończyło się ważne zadanie.
Chociaż Łukasz Murzyn nie był naszym stałym współpracownikiem, cieszę się, że w ostatnim numerze „Arteonu” mogłam zamieścić jego tekst pod zaczepnym tytułem „Dialog, głupcy!”. Murzyn przywołuje solidarnościową definicję wspólnoty, zaproponowaną przez Jana Pawła II, która, przyswojona przez nas, pomogłaby nam wybić się ponad rujnujący naszą wspólnotę podział na dwa plemiona. Prawdą jest, że i „Arteon” dawniej sytuował się zdecydowanie po jednej ze stron (najpierw jednej, potem drugiej), mam jednak nadzieję, że w ostatnich latach odnotowana została przez naszych Czytelników jakościowa zmiana. Opowiadanie się za konkretnymi wartościami nie musi oznaczać działania w niedojrzałym trybie ciągłej konfrontacji.
Trzeba jednak zauważyć, że redakcja „Arteonu” była zróżnicowana. Od początku był ze mną Wojciech Delikta, z którym dzieli mnie chyba wszystko poza zamiłowaniem do pisania o sztuce –każde z nas robi to z własnej perspektywy. Przyznam, że z jego wyborami często się nie zgadzałam (choć je akceptowałam), jednak było całkiem sporo momentów, w których tekstem przekonał mnie do sztuki, której wcześniej nie miałam woli zrozumieć. Inny autor, do którego światopoglądowo jest mi równie daleko, to Marcin Krajewski – przed rozpoczęciem współpracy dokładnie to omówiliśmy, uznając, że zamiłowanie do malarstwa, warsztatu, jest dla nas na tyle ważne, że różnic nie trzeba eksponować. Dwa lata temu dołączył do naszego grona zakonnik, Tomasz Biłka OP, który wprowadził na nasze łamy – ale także szerzej, do polskiej współczesnej krytyki artystycznej – refleksję teologiczną, czym poszerzył nasze horyzonty. Kajetan Giziński to kolejny autor wrażliwy na warsztat, zwłaszcza graficzny. I jedyna kobieta w tym gronie obok mnie –Agnieszka Salamon-Radecka. Zawsze ujmowała mnie czułym podejściem do spuścizny artystycznej, która może nie robi oszałamiającego wrażenia, ale stanowi część naszej kultury. Wymieniłam tylko autorów należących do zespołu redakcyjnego w momencie zawieszenia tytułu, nie sposób wspomnieć tu wszystkich współpracowników, którym bardzo dziękuję za to, że chcieli się dzielić z nami swoją pasją do sztuki. Muszę jednak podziękować jeszcze dwóm niezwykle ważnym osobom – Annie Cebulskiej, sekretarz redakcji, oraz Zofii Komorowskiej, dyrektor artystycznej. Za wszystko.       Dziękuję Czytelnikom za wszelkie listy, e-maile, rozmowy. Przepraszam za brak uważności, nieodpisywanie, rozmaite wpadki redakcyjne. Mam nadzieję, że wszyscy będziemy pamiętać to, co było najlepsze. Nie znikamy ze świata sztuki, szukajcie nas w internetowej przestrzeni.

Okładka: Tadeusz Gustaw Wiktor, „Światło dla Bożeny X”, 2019, olej na płótnie, relief, 160 × 160 cm, fot. materiały prasowe Muzeum Archidiecezjalnego w Krakowie